i am a man who walks alone

Drugi wpis jednego dnia!? Koniec świata panie Popiołek.

A tknęło mnie po tym wpisie poweselnym.

Muzyka na żywo. Czy na plus, czy na minus? Miałem kiedyś kilka CD z serii live, bo słyszałem jakiś jeden utwór, albo byłem na koncercie artysty. Niestety płyt się nie dało słuchać już później w domu. To nie to samo. Albo jesteś na koncercie, albo nie słuchaj poźnej na nośnikach.

Kilka nagrań utkwiło mi w pamięci. Lubię i często słucham. Ale tylko kilka.

Pamiętam jak w 2000 albo 2001, a może 2002 kolega mi puścił DVD Metallici. Miał kino domowe. To taka nowość wtedy była. Wbiło mnie w fotel. Lubiłem wtedy Metallicę, także efekt był. Poza tym kino domowe, to nie to samo co cienkie CD, prawdaż?

Z nagrań koncertowych mogę słuchać namiętnie Toma Waitsa. Pewnie dlatego, że to jest marzenie, które się już nigdy nie zrealizuje. Dziadu już nie jeździ w trasy, a szkoda. Także słucham pana Toma i się cieszę. Mam wszystkie jego płyty studyjne, ale nie znam na pamięć dyskografii. Jak ktoś mi puści, to nie wiem co to i z jakiego albumu. Aż tak świrnięty nie jestem.

Nawet jak zajechaliśmy do San Diego, to Pan z Europy na K. puścił nam Toma i zapytał co to za melodia. Nie wiedziałem. A to było San Diego Serenade. Od tamtej pory już rozpoznaję ten kawałek. I miasto, i piosenka i wspomnienia zacne! Dzięki Marcin. Ponad 9 lat temu … time flies …

Tom waits wypuścił ostatnio kilka albumów z serii live i można się rozkoszować. Na żywo z Austin z lat 70. Na żywo z radia i tak dalej. Lubię. Pan charczy tu i tam. Śmieje się złowieszczo i chyba śpiewa. Tak po swojemu. Ale jest jedna, jedyna płyta, którą kocham. W ogóle, nie tylko jego. Najlepszejsze nagranie z serii live to Nighthawks at the Diner. Mogę słuchać zawsze i wszędzie. Pięknie, relaksująco, wspaniale.

A jeśli chodzi o pojedyncze piosenki w wersji na żywo? To właśnie weselny wpis mnie natchnął do napisania tegoż posta. Wczoraj jak chłopaki bawili się DJ-ów, to pytali każdego:

Co puścić? co puścić?

No i ja im powiedziałem. Ot tak dla żartu. Ot tak nie sądząc, że oni to puszczą i, że my nóżką potupiemy na parkiecie.

To jest piosenka, której słucham tylko w wersji na żywo. Studyjnej jakoś nie zarejestrowałem. Nie wiem czemu. Przecie zgodnie z moją polityką powinienem omijać nagrania live. A tu jednak nie.

Scream for me Brazil!

Fear of the dark, fear of the dark
I have a constant fear that somethings always near
Fear of the dark, fear of the dark
I have a phobia that someone’s always there

Aaaaa, bo już pewnie nie będzie wpisu kolejnego. Wspomniałem tu pewne miasto na A. Uleńko, życzę dobrego lotu do domu jutro. Jak dobrze pójdzie i zawitam w Stanach w październiku, to ja z miłą chęcią odwiedzę Austin. Po Twoich zdjęciach na insta wydaje się, że to fajne miasto. Wszyscy mówią o San Antonio, jak wspomnisz Teksas. A mnie się właśnie Twój Austin podoba. Może namówię Ulę z Niu Dżerzej? I wpadniemy większą grupką? Czas pokaże. Widzisz jak muzyka i Tom Waits zbliża?