a imię jego…

mnie zaskoczyło.

Dziś z nudów się nudziłem surfując po necie. Postanowiłem sprawdzić co znaczy moje imię. No pisałem, że się bardzo nudziłem. Aż się wystraszyłem. Sama prawda. Wysłałem jeszcze kilka imion do Pani Inżynier ze Szczecina, która akurat broniła studentów, tylko nie wiem przed czym, chyba przed tytułem magistra, żeby poczytała sobie. Też się wystraszyła, że sama prawda i tylko prawie prawda.

Maciej jest to imię pochodzenia hebrajskiego, od słowa Mattijjah (dar Jahwe). Oznacza: ten, który jest darem Boga. Widzę, że wszystkie imiona mają coś wspólnego z tym Najwyższym Panem albo z dobrem i czynieniem dobra.

Z odmian i zdrobnień zaskoczyło mnie Mach. Nigdy nie słyszałem. A Maciuś do mnie mówią ze dwie osoby. Jedna – tylko wtedy jak się bardzo napije (panie K, to o Panu).

szczęśliwy kolor – ceglasty. Jessu, nie! Niebieski zabrały mi Renaty

szczęśliwa liczba – 5. Nie wiem po co mi ona. Renaty też mają 5

szczęśliwy kamień – karneol (nazwa pochodzi od łac.carnis = ciało, mięso). Nie znam

formy zagraniczne imienia – Matthias, Mathias (łac.), Mathias, Mattias (ang.), Matthias (niem.), Mathias (fr.), Matias (hiszp.), Mattia (wł.)

powiedzonka:

Kiedy Gromniczna zimę traci, to święty Maciej ją wzbogaci.
Umarł Maciek, umarł, już leży na desce, żeby mu zagrali, podskoczyłby jeszcze.

Maciej to mężczyzna o ciekawej osobowości. Z jednej strony jest niezwykle otwarty na otoczenie, a z drugiej ma bogate życie wewnętrzne, którego nie okazuje. Nie chce niczego burzyć, ale woli budować na dziewiczych terenach. Porażki wywołują u niego gniew. Reaguje często gwałtownie, przez co stwarza wokół siebie nerwową atmosferę. Mimo to jest wyczulony na krzywdę innych.

Chętnie miesza się do cudzych spraw, nie przez niezdrową ciekawość, ale by pomóc innym. Stara się zawsze stawać po stronie poszkodowanych. Ma nie tyle intuicję, co widzenie, gdyż obraz tego, co powinien zrobić, staje mu przed oczami, pozwalając działać precyzyjnie i skutecznie. Bardzo ciekawy świata, pragnie za wszelką cenę wszystko poznać. To moralizator, ma tendencję do ingerowania w cudze postępowanie w stylu: „Rób to, co ci mówię, nie rób tego, co ja robię”! Może stać się despotyczny.

Cechuje go pewność siebie, która przerasta jego własną osobowość i sprawia na otoczeniu wrażenie, że ma jakąś misję do spełnienia. Gdy ma komuś coś do powiedzenia, wali prosto z mostu. Niejedni bywają zaskoczeni jego brakiem dyplomacji. Wcześnie rozpoczyna intymną dziedzinę życia. Ma silne potrzeby seksualne. Ze względów obyczajowych lub religijnych potrafi jednak panować nad swoimi popędami. W miłości bardzo aktywny i z dużą fantazją. Potrafi jednak z powodów moralnych, politycznych, religijnych, oddać całą swą energię innej sprawie.

Inne imiona, bliskie i dalsze mi:

Urszula jest subtelna, umie analizować zjawiska życiowe, stanowcza w postępowaniu, a nawet konserwatywna. Jest wielką altruistką, potrafi kulturalnie łączyć cele osobiste ze społecznymi. Nie narzuca swojej woli, chętnie uzgadnia postanowienia z innymi. W przypadku innego zdania osób trzecich, potrafi wycofać się z podjętych wcześniej decyzji. Posiada zdolność dyplomatycznego załatwiania spraw. Urszula jest to imię pochodzenia łacińskiego, od słowa ursa (niedźwiedzica).

Urszula, Kordula do pieca przytula.
Od Urszuli śnieżniej oczekuj koszuli.
Od świętej Urszuli to się chłopiec do dziewczyny przytuli.

Aneta – to kobieta niezwykle oddana mężowi, dzieciom i sprawom rodzinnym. W jej domu panują spokój, harmonia i zgoda, chociaż z natury Aneta jest przebojowa i impulsywna, a rutyna ją nuży. Potrzebuje czasu, aby się wyszaleć i przeżyć ciekawe przygody. Często przyprawia bliskich o zawrót głowy – wybuchowość, niezwykły entuzjazm i naiwne zachowanie są trudne do jednoczesnego ogarnięcia. Aneta posiada nad to ogromny tupet i cięty język. Jeśli już kogoś polubi – to na zawsze i całym sercem. W jej towarzystwie każdy czuje się dobrze, o ile się jej nie narazi. Aneta jest obdarzona talentem artystycznym i wrażliwą na piękno duszą. Wybiera zawody, które chronią ją od monotonii i zaspokajają ciekawość świata oraz ludzi. Imię Aneta pochodzi od francuskiego zdrobnienia imienia Anna (Annette) pochodzenia hebrajskiego, od słowa channah (wdzięk, łaska). O, też ma 5 za szczęśliwą liczbę.

Aneta – urocza kobieta, wesoła, rozmowna, w miłości cudowna.

Barbara to imię pochodzenia greckiego, od słowa barbaros (barbarzyński, niegrecki, obcy). Barbara jest typem kobiety spokojnej, pewnej siebie i niezwykle szlachetnej. Zawsze pozostaje lojalna wobec przełożonych, wierna własnym zasadom i nieustannie poszukuje dobrych rozwiązań trudnych spraw życiowych. Czasami pobudliwa, zawsze niezwykle uczuciowa. Jest wrażliwa na wszystko, co stanowi urok życia, posiada wrodzony zmysł poezji, piękna, elegancji. Skłonna do lenistwa, powolnego reagowania i odkładania wszystkiego na później. Czuje się dobrze tylko we własnym świecie. Żyje w wyimaginowanym świecie, co zmusza ja do ciągłego i częstego mimowolnego kłamstwa.

Kiedy na św. Barbarę błoto, będzie zima jak złoto.
Gdy w świętą Barbarę gęś chodzi po lodzie, to Boże Narodzenie będzie po wodzie.

Renata posiada zrównoważony charakter, który pozwala jej na właściwe osądzenie sytuacji. Gdy wbije sobie coś do głowy, pracuje po cichu i wytrwale, a uda jej się pokonać wszystkie problemy i trudności. Bardzo subiektywna, patrzy na wszystko z własnego punktu widzenia. Jest bardzo pewna siebie, choć rzadko to okazuje. Jest bardzo pamiętliwa. Jeśli ktoś „zajdzie jej za skórę”, czeka miesiącami, czasem latami, aby się z nim porachować. Niepowodzenia znacznie bardziej ją drażnią, niż przygnębiają. Imię Renata pochodzi męskiej formy imienia Renat. Oj, chyba Bóg Renaty nie kocha.

Marcin jest to imię pochodzenia łacińskiego od imienia Martius, oznacza: ten, który jest związany z bogiem Marsem. Niebieski, 4 i turkus. Hm, Marciny też zabrały mi kolor.

Uczył Paweł Marcina, a sam głupi jak trzcina.

W opisie imienia nic mi się nie zgadza. To nie te Marciny, których znam.

Marcin jest osobą o niespokojnym i płochliwym charakterze. Zawsze pełen lęku, napięty i gotowy do ucieczki. To introwertyk ze skłonnością do zamykania się w sobie. Jest bardzo ciekawy, czasami nawet zbyt ciekawy, co stawia go w trudnej sytuacji.

Brak mu pewności siebie – no w życiu! Tu to jakieś przekłamanie musi być.

Jeśli od dzieciństwa nie zwróci się na to uwagi, może stać się bardzo nieśmiały – to chyba moim Marcinom zwrócono na to uwagę 🙂

Ponieważ jest skryty i zamknięty w sobie, trudno poznać jego poglądy i zamierzenia – wcale nie jest trudno.

i jeszcze jedno imię, bo Ula mówiła, że to jakieś diabełki, a nie dzieci 🙂

Michał jest to imię pochodzenia hebrajskiego, od słowa mikha’el (któż jest jak Bóg?). Może również oznaczać: do Boga podobny. Michał posiada skłonność do zamykania się w sobie i osądzania innych z pewną surowością. Jest bardzo subiektywny, rzadko próbuje postawić się na czyimś miejscu. Kieruje się logiką, stąd charakterystyczna sztywność zachowań i sądów oraz całkowity brak dyplomacji. Jego ulubione powiedzenie to „Wóz albo przewóz”. Czułym punktem Michała jest duma. Można wszystko osiągnąć, zręcznie wykorzystując jego pragnienie bycia najlepszym. Posiada bardzo dobrą pamięć, zwłaszcza w dziedzinie uczuć. Nie zapomina ani o tym, co mu zrobiono dobrego, ani o wyrządzonych krzywdach.

Michał trzy dni zdychał, a czwartego kluchy wpychał.
Gdy noc jasna na Michała, to nastąpi zima trwała.
Jeszcze tego nikt nie słyszał, żeby babie było Michał.
Ale, ale, mój Michale.
Michałek niedbałek.
Na Michała łowcy chwała.
Bierz Michale, co Bóg daje.
Jaki Michał, taka wiosna.
Święty Michał do szkół wpychał.
Smutnie przeżyjesz lata stare, gdy zakochasz się w Michale.